Haiti - opis
Haiti jest drugą, co do wielkości, wyspą w basenie Morza Karaibskiego. Jest to najbiedniejszy kraj zachodniej półkuli i jeden z najbiedniejszych na całym świecie. Aż 80 % ludności żyje w ubóstwie, a większość pracujących zajmuje się rolnictwem. Uprawia się tu kawę, trzcinę cukrową, agawę sizalową, z której produkuje się włókna do wytwarzania lin. Niegdyś turystyka stanowiła tu ważną rolę w rozwoju kraju, ale ciągłe zamieszki i niestabilna sytuacja polityczna sprawiły, że to się zmieniło. Haiti to wspaniałe miejsce dla tych, którzy kochają słońce, morskie fale, ale także historię. Na szczęście pomimo dużego zaniedbania ze strony rządzących na przełomie lat, a nawet wieków zachowało się tu mnóstwo interesujących budowli, sięgających nawet czasów przedkolonialnych. Najlepszym sposobem na zwiedzanie i podróże po Haiti jest nawiązanie wcześniejszego kontaktu np. z władzami kościoła czy też z przyjacielem tam przebywającym, który ułatwiłby nam zorganizować taka wyprawę. Ze względu na niestabilną sytuację polityczną zaleca się podjąć wszelkie środki ostrożności, udając się do tego kraju. Rozpoczynając podróż po tym kraju, należy udać się bez wątpienia do jego stolicy Port Au Prince. Port Au Prince sprawia wrażenie niewielkiego miasta, chociaż zamieszkuje je ponad milion mieszkańców. Ze względu na dużą ilość porwań, gwałtów i napadów połączonych z kradzieżami, zaleca się nie wychodzenie nocą w niebezpieczne miejsca. Bezpieczna część miasta i najbardziej interesująca to okolice Petionville, która stanowi kontrast pomiędzy normalnością a biedą i chaosem otaczającym miasto. Hotel Oloffson to XIX ośrodek, w którym zatrzymuje się większość turystów i gdzie rozpoczynają oni zwiedzanie miasta. Główne atrakcje w Petionville to; Katedra Port-Au-Prince i Notre Dame, Muzeum d'Art Haitien du College St. Pierre i Muzeum Narodowe, Archiwa oraz Biblioteka. Niewątpliwie dużą atrakcją miasta są kolorowe autobusy. Każdy z nich jest pomalowany inaczej, a przejażdżka nimi może dostarczyć naprawdę dużo wrażeń.
Powierzchnia: 27 750 km²
Ludność: 8 925 0001
Języki: Francuski, haitański
Religia: Katolicy 80%, protestanci 16% (baptyści 10%, zielonoświątkowcy 4%, adwentyści 1%, inne 1%), bezwyznaniowi 1%, inne 3% ; około połowa ludności praktykuje voodoo
Waluta: 1 gourde (HTG)
Stolica: Port-au-Prince
Czas: UTC -5
Ustrój polityczny: Republika
Kiedy jechać (klimat)
  Najlepszą pora na wyjazd na Haiti jest sucha zima, która trwa od grudnia do marca. Temperatura wynosi wtedy ok. 25oC. Warto wybrać się w podróż także w lipcu i sierpniu, kiedy jest przerwa między porami deszczowymi trwającymi od kwietnia do czerwca. Dobrym terminem jest również okres od października do listopada, kiedy jest cieplej tylko o kilka stopni niż w zimie.
Wizy
Obywatele RP mogą przebywać bez wiz na terytorium Haiti do 90 dni. Przy wjeździe ważność paszportu nie może być krótsza niż 6 miesięcy od daty planowanego zakończenia pobytu. Gdy pobyt jest dłuższy niż 90 dni, wizę można otrzymać na lotnisku w Port-au-Prince. Należy wypełnić stosowny formularz, okazać ważny dokument podróży, 2 zdjęcia, bilet powrotny lub wyjazdowy do innego państwa oraz wnieść opłatę 25 USD.
Warto wiedzieć
• Uznawane jest międzynarodowe prawo jazdy. Obowiązuje ruch prawostronny. Podróżujący samochodem powinni wziąć pod uwagę bardzo zły stan dróg, które są nie oznakowane, a w miastach zatłoczone. Na Haiti nie ma zorganizowanej sieci pomocy drogowej.
• Haiti jest jednym z najsłabiej rozwiniętych krajów basenu Morza Karaibskiego. Dostępność towarów i usług na rynku jest niedostateczna ze względu na klęski żywiołowe, jakie okresowo dotykają Haiti (huragany, powodzie).
• Karty kredytowe z reguły są akceptowane w większości hoteli i restauracji.
• Turyści fotografujący mieszkańców bez ich zgody mogą spotkać się z agresywnymi reakcjami.
• Placówki dyplomatyczne Haiti w Europie: Belgia, Francja, Hiszpania, RFN, Włochy.
Zdrowie (szczepienia, ubezpieczenie)
Obowiązkowe szczepienia:
Szczepienie przeciwko żółtej gorączce wymagane jest od osób przybywających bezpośrednio z rejonu występowania tej choroby . Przy podróży z Polski nie jest ono konieczne.  |
środa, 29 stycznia 2014
Haiti
Kenia
Opis
Kenia to miejsce będące kwintesencją spełniania marzenia o Afryce. Zachwyca niezrównaną różnorodnością krajobrazów, W granicach tego kraju znaleźć można bowiem lasy, sawanny, półpustynie i pustynie. Na zachodzie znajduje się kenijska część olbrzymiego Jeziora Wiktorii. Nad równinami kraju górują wulkaniczne masywy. Także ludność Kenii jest niezwykle różnorodna. Zamieszkują ją liczne plemiona, między innymi Kikuju , Luhya, Luo , Kamba , Kalendżin , Niloci (Turkana, Masajowie); kuszyci (Somalijczycy, Borana, Galla). Poza rdzennymi mieskzańcami, w Kenii spotkac można także Europejczyków, Azjatów i Arabów. Jednak tym, co najczęściej przyciąga gości jest tutejsza fauna. To w Kenii możan zobaczyć zwierzęta, które większość mieszkańców naszego globu może obejrzeć tylko w egzotycznych programach przyrodniczych. To w Kenii żyją dostojne słonie afrykańskie, zwinne i szybkie gepardy, potężne czarne bawoły, wysokie żyrafy, zebry i władcy wszystkich zwierząt - lwy.
Ten rolniczy kraj obecnie zmienia swoją strukturę zatrudnienia. Coraz więcej osób zaczyna żyć z obsługi nasilającego się ruchu turystycznego, jako iż infrastruktura tworzona z myślą o zagranicznych gościach wciąż się rozwija. Kenia nie jest na szczęście jeszcze zadeptana przez turystów. Wciąż można tam zobaczyć miejsca nieskażone wpływem cywilizacji zachodniej, dziewiczą naturę, kulturę, której serce biło w tym miejscu na długo przed przybyciem białego człowieka.
Ciekawostki
Bardzo interesujące nie tylko dla antropologów są dawne zwyczaje ludów Luo. Był to jeden z niewielu ludów na świecie, wśród którego występowała poliandria - czyli związki małżeńskiej jednej kobiety z kilkoma mężczyznami naraz. Co było tego przyczyną? Wśród Luo żonę trzeba było sobie kupić. Rodzinie płaciło się zazwyczaj w bydle. Najbogatsi mężczyźni w plemieniu mogli mieć po kilka żon. Rodziło to spora nierówność - jako iż średnio zamożni mieli po jednej, najbiedniejsi mężczyźni musieli borykać się z problemem braku żony. W społeczeństwach pierwotnych każda jednostak musiała mieć rodzinę, inaczej nie mogła funkcjonować. Nic zatem dziwnego, że Luo poradzili sobie z tym problemem w dosyć oryginalny sposób. Najbiedniejsi mężczyźni żonę mogli zdobyć na dwa sposoby. Grupa mężczyzn porywała kobietę z sąsiedniej wioski, unikając w ten sposób płacenia za nią jej rodzinie, albo wioska składała się na żonę dla kilku najbiedniejszych mieszkańców płci męskiej. W obu wypadkach żona była żoną kilku mężów - powstawało poliandryczne małżeństwo. Wbrew temu, co można przypuszczać, los kobiety w takim związku nie był taki zły. Jej mężowie musieli się bowiem bardzo starać, by żona od nich nie uciekła. Na drugą wioska już by się nie złożyła, porwanie drugiej byłoby też nowym ryzykiem. Żony pozostawały w takich związkach na ogół dobrowolnie - mężowie traktowali je bowiem jak pępki świata.
Bezpieczeństwo
Należy zachować dosyć dużą ostrożność - unikać miejsc odludnych, nieodwiedzanych przez turystów. Dobrze mieć cały czas zamknięte drzwi w samochodzie - zdarzają się napady na pojazdy stojące na światłach i skrzyżowaniach. Poza tym wskazane jest nienoszenie przy sobie dużych sum pieniędzy i cennych przedmiotów, jeżeli nie jest to konieczne. Nie wolno zostawiać bagaży bez opieki nawet na kilka sekund. Dobrze na wszelki wypadek wykonać ksero paszportu. Szczególnie niebezpieczne są tereny przy granicach z Etiopią - istnieje ryzyko porwania. Najlepiej po Kenii podróżować z miejscowym przewodnikiem, w grupie. Dobrze unikac przy tym miejsc nieuczęszczanych. Żeglarze poruszający się po wodach przybrzeżnych powinni unikać sąsiedztwa granicy somalijskiej, ze względu na grasujących tam piratów.
Co zabrać?
W bagażu powinna się znaleźć lekka, jasna odzież chroniąca przed upałem, a także okulary przeciwsłoneczne i krem do opalania z odpowiednim filtrem UV. Nieodzowna będzie moskitiera i środki owadobójcze lub zabezpieczające przed insektami. W czasie safari przydadzą się woreczki foliowe chroniące bagaż przed pyłem. Jadąc na safari koniecznie należy pamiętać o scyzoryku, latarce i lornetce.
Atrakcje turystyczne
.jpg)
Niewątpliwie jedną z największych atrakcji Kenii jest jej dzika przyroda. Nazwa parku Masai Mara znana jest niemal wszystkim miłośnikom filmów przyrodniczych. Poza nim są jeszcze wtym kraju między innymi Tsavo West i Tsavo East - największe parki tego kraju. Czegóż nie ma w parkach Kenii - zebry, żyrafy, słonie, bawoły, wiele gatunków gazeli i antylop, lwy, nosorożce białe i czarne, lamparty, warany, kameleony, małpy, mangusty, a tam, gdzie jest woda także hipopotamy i krokodyle. Atrakcyjność kenijskich parków zwiększa fakt, że po latach zakazów polowań zwierzęta zupełnie oduczyły się strachu przed człowiekiem i podchodzą bardzo blisko samochodów. Lwy na przykład pozwalają podjechać do siebie na odległość kilku metrów. Parki narodowe Kenii zwiedza się z przewodnikiem, który postara się o jak najatrakcyjniejszy i jak najbezpieczniejszy przebieg safari. Dzięki tym ludziom, a także zachowywaniu elementarnych zasad bezpieczeństwa, takich jak niewychodzenie z pojazdów fotosafari w Kenii jest stosunkowo bezpieczną rozrywką. Kenia to także wulkaniczne masywy z najwyższą Mount Kenia na czele. Jej masyw leży w obrębie Wielkiego Rowu Wschodniego - malowniczej struktury tektonicznej. Na zachodzie Kenii leży część olbrzymiego Jeziora Wiktorii - trzeba przyznać, że tamtejsze widoki także zapierają dech w piersiach.
Plażowiczom powinny przypaść do gustu okolice Mombasy. Tamtejsze plaże i kurorty powinny zadowolić nawet najbardziej wybrednych turystów. Coś dla siebie znajda tam także nurkowie. Rafy koralowe u wybrzeży Kenii zapewniają mnóstwo bajecznie kolorowych widoków i możliwość obserwacji nieprzeliczonych gatunków egzotycznych ryb.
Łodziami dhow - tradycyjnym środkiem komunikacji tutejszych rybaków można się także wybrać na obserwowanie delfinów. Sporo tych inteligentnych ssaków żyje u wybrzeży Kenii, są one zazwyczaj ufne i raczej nie boją się łodzi, więc można sobie urządzić na takiej wycieczce wodne fotosafari.
Ciekawe mogą być wizyty w masajskich wioskach. W wielu z nich do tej pory praktykuje się tradycyjne obyczaje. Część Masajów daje pokazy dawnych tańców i rytuałów. Takie zetknięcie z tak odmienną kulturą może być ciekawym przeżyciem.
Klimat. Kiedy jechać?
Kenijski klimat jest dośc przyjemny, typowo równikowy, czyli gorący i wilgotny, z dwiema porami deszczowymi. Główna w kwietniu i maju, mniej intensywna w okolicach października, z niewielkimi opadami w listopadzie. Jeśli zatem chcemy uniknąć deszczu, wybierzmy się do Kenii poza tymi miesiącami. Poza tym klimat kenijski jest raczej niezmienny - ciepło i słońce dominują tam przez cały niemal rok. Warto pamiętać, że o ile na wybrzeżu gorąco jest cały czas, na płaskowyżu nocą może być chłodno. Dzien trwa przez cały rok mniej więcej od 6:00 do 18:30.
Wizy
Obywatele polscy udający się do Kenii muszą mieć wizę pobytową, którą można uzyskać bezpośrednio po przylocie na lotnisku międzynarodowym w Nairobi lub w Mombasie oraz na każdym przejściu lądowym i w porcie w Mombasie. Koszt wizy to ok. 50 USD.
Paszporty
Okres ważności paszportu nie może być krótszy niż 6 miesięcy od daty planowanego powrotu.
Brazylia
Niewiele jest miejsc na świecie, do których określenie kraj kontrastów pasowałoby tak dobrze, jak do Brazylii.
Zamieszkują ją bowiem zarówno światli mieszkańcy Rio de Janeiro, jak i żyjący w puszczy, polujący na zwierzynę Indianie. W granicach tego państwa znajdują się zarówno zatłoczone miasta, jak i miejsca, gdzie stopa ludzka nie stanęła od lat. Będąc tam można wziąć udział w feerycznym, roztańczonym karnawale, jak również uczestniczyć w pielgrzymce do któregoś z licznie występujących tam sanktuariów maryjnych.
Są także rzeczy wspólne dla całego kraju. Bardzo ciepły klimat, wspaniała przyroda, a przede wszystkim spontaniczni, otwarci, przyjaźni ludzie. Ich gościnność sprawia, że każdy przybysz może się w Brazylii poczuć choć trochę jak u siebie.
Nic zatem dziwnego, że Brazylia przyciąga najróżniejszych ludzi - od zwyczajnych turystów, spędzających czas, wylegując się na wspaniałych, wielokilometrowych plażach i spacerując po nadmorskich deptakach, po podróżników penetrujących pierwotną puszczę.
Tych pierwszych przyciąga głównie Rio de Janeiro. Nic dziwnego. To miasto tętniące życiem niezależnie od pory dnia i roku. Długo można by wymieniać jego atrakcje. Poza najsłynniejszymi - ponad czterokilometrową plażą Copacabaną i największym stadionem świata - Maracaną miasto oferuje wiele innych atrakcji - m. in. główny plac miasta Praca Floriano, gdzie można usłyszeć wykonywaną na żywo przez miejscowych muzyków sambę, napić się gorącej jak piekło i słodkiej jak miłość kawy, Paco Imperial - okazały pałac cesarski pełniący dziś rolę prężnie działającego centrum kultury, Campo de Santana - wspaniały park oszałamiający feerią tropikalnych odcieni zieleni.
Wszystko to widać jak na dłoni ze słynnej Głowy Cukru - trzystumetrowego wzgórza położonego za miastem.
Wulkan energii jakim jest Rio eksploduje raz do roku w karnawale. Te kilka dni w roku stanowią pasmo wybuchów szalonej zabawy. Kluby nocne organizują imprezy kostiumowe. Z ustawionych w parkach i na placach scen płyną dzięki wszelkich gatunków muzyki - od ludowej indiańskiej, przez taneczną latynoską, po rock a la Carlos Santana. Królową tych dni jest jednak gorąca, zmysłowa samba. Kulminacją karnawału jest rywalizacja szkół samby w czasie parady na sambodromo. Każda ze szkół przygotowuje skomplikowany, szalony występ przez kilka miesięcy. Efekty są, trzeba przyznać, olśniewające.
Oczywiście, można też tańczyć samemu. W różnych miejscach Rio amatorskie zespoły bandas prowadzą kolorowe taneczne korowody przy wtórze bębnów i trąbek.
Miłośnikom spokoju polecamy natomiast tropikalny raj - Ilha Granda. Ta wyspa jest oddalona o 150 km od Rio. Na wyspie są trzy rzeczy o których marzy się będąc (zwłaszcza w pracy) w Polsce: plaża, podzwrotnikowy las i... spokój. Na całej wyspie są tylko trzy miejscowości. Plaże Ilha Granda są uważane za j
.jpg)
edne z najpiękniejszych w Brazylii.
Miłośnikom egzotyki polecamy Belem - położoną 120 km od jednego z licznych ujść Amazonki stolicę stanu Para. To tętniące życiem miasto portowe, w przeszłości przyciągające wszelkiej maści awanturników zachowało wiele z klimatu powieści przygodowych. Stanowi też wspaniałą bazę wypadową do wypraw w lasy deszczowe.
Brazylijski klimat jest dość przyjemny. Wbrew dość powszechnym wyobrażeniom o strefie równikowej i podrównikowej, upały występujące na tym terenie są znośne.
Najcieplejsze w Brazylii są nasze miesiące zimowe - grudzień, styczeń i luty. Wtedy też występuje najmniej opadów. To najlepsza pora dla plażowiczów, zwłaszcza jeśli wybierają się na południe kraju, gdzie różnica temperatur w zależności od pory roku jest odczuwalna dla turysty. W miesiącach letnich bowiem temperatury są na terenach położonych na południe od Rio de Janeiro o kilka - kilkanaście stopni niższe (w Sao Paulo średnia temperatura w lipcu i sierpniu wynosi 20°C), możliwe są nawet przygruntowe przymrozki. Ponadto między czerwcem i sierpniem nastaje w całym kraju pora deszczowa. Co prawda, tylko na bezludnych rejonach północnego wschodu przybiera ona postać kilkumiesięcznych ulew, ale dobrze wziąć pod uwagę fakt, że w tym czasie w reszcie Brazylii krótkie, tropikalne deszcze padają co dzień. Dodatkowym argumentem przemawiającym za wybraniem się do Brazylii zimą (a zwłaszcza pod koniec lutego) może być karnawał będący jedną z większych atrakcji turystycznych stolicy kraju - Rio de Janeiro. Trzeba jednak pamiętać o tym, że w tym czasie miasto to przeżywa prawdziwe oblężenie turystów, o miejscach w hotelach trzeba będzie zatem pomyśleć nieco wcześniej.
Ze względu na mniejsze upały i mniejszą niż w reszcie roku wilgotność powietrza do Amazonii najlepiej się wybrać brazylijską zimą - między lipcem a październikiem.
Nieco krótszy jest najlepszy sezon dla surferów: od czerwca do sierpnia. Windsurferzy mogą cieszyć się dobrymi wiatrami dłużej: od lipca do grudnia.
Zamieszkują ją bowiem zarówno światli mieszkańcy Rio de Janeiro, jak i żyjący w puszczy, polujący na zwierzynę Indianie. W granicach tego państwa znajdują się zarówno zatłoczone miasta, jak i miejsca, gdzie stopa ludzka nie stanęła od lat. Będąc tam można wziąć udział w feerycznym, roztańczonym karnawale, jak również uczestniczyć w pielgrzymce do któregoś z licznie występujących tam sanktuariów maryjnych.
Są także rzeczy wspólne dla całego kraju. Bardzo ciepły klimat, wspaniała przyroda, a przede wszystkim spontaniczni, otwarci, przyjaźni ludzie. Ich gościnność sprawia, że każdy przybysz może się w Brazylii poczuć choć trochę jak u siebie.
Nic zatem dziwnego, że Brazylia przyciąga najróżniejszych ludzi - od zwyczajnych turystów, spędzających czas, wylegując się na wspaniałych, wielokilometrowych plażach i spacerując po nadmorskich deptakach, po podróżników penetrujących pierwotną puszczę.
Tych pierwszych przyciąga głównie Rio de Janeiro. Nic dziwnego. To miasto tętniące życiem niezależnie od pory dnia i roku. Długo można by wymieniać jego atrakcje. Poza najsłynniejszymi - ponad czterokilometrową plażą Copacabaną i największym stadionem świata - Maracaną miasto oferuje wiele innych atrakcji - m. in. główny plac miasta Praca Floriano, gdzie można usłyszeć wykonywaną na żywo przez miejscowych muzyków sambę, napić się gorącej jak piekło i słodkiej jak miłość kawy, Paco Imperial - okazały pałac cesarski pełniący dziś rolę prężnie działającego centrum kultury, Campo de Santana - wspaniały park oszałamiający feerią tropikalnych odcieni zieleni.
Wszystko to widać jak na dłoni ze słynnej Głowy Cukru - trzystumetrowego wzgórza położonego za miastem.
Wulkan energii jakim jest Rio eksploduje raz do roku w karnawale. Te kilka dni w roku stanowią pasmo wybuchów szalonej zabawy. Kluby nocne organizują imprezy kostiumowe. Z ustawionych w parkach i na placach scen płyną dzięki wszelkich gatunków muzyki - od ludowej indiańskiej, przez taneczną latynoską, po rock a la Carlos Santana. Królową tych dni jest jednak gorąca, zmysłowa samba. Kulminacją karnawału jest rywalizacja szkół samby w czasie parady na sambodromo. Każda ze szkół przygotowuje skomplikowany, szalony występ przez kilka miesięcy. Efekty są, trzeba przyznać, olśniewające.
Oczywiście, można też tańczyć samemu. W różnych miejscach Rio amatorskie zespoły bandas prowadzą kolorowe taneczne korowody przy wtórze bębnów i trąbek.
Miłośnikom spokoju polecamy natomiast tropikalny raj - Ilha Granda. Ta wyspa jest oddalona o 150 km od Rio. Na wyspie są trzy rzeczy o których marzy się będąc (zwłaszcza w pracy) w Polsce: plaża, podzwrotnikowy las i... spokój. Na całej wyspie są tylko trzy miejscowości. Plaże Ilha Granda są uważane za j
edne z najpiękniejszych w Brazylii.
Miłośnikom egzotyki polecamy Belem - położoną 120 km od jednego z licznych ujść Amazonki stolicę stanu Para. To tętniące życiem miasto portowe, w przeszłości przyciągające wszelkiej maści awanturników zachowało wiele z klimatu powieści przygodowych. Stanowi też wspaniałą bazę wypadową do wypraw w lasy deszczowe.
Klimat. Kiedy jechać?
Brazylijski klimat jest dość przyjemny. Wbrew dość powszechnym wyobrażeniom o strefie równikowej i podrównikowej, upały występujące na tym terenie są znośne. Najcieplejsze w Brazylii są nasze miesiące zimowe - grudzień, styczeń i luty. Wtedy też występuje najmniej opadów. To najlepsza pora dla plażowiczów, zwłaszcza jeśli wybierają się na południe kraju, gdzie różnica temperatur w zależności od pory roku jest odczuwalna dla turysty. W miesiącach letnich bowiem temperatury są na terenach położonych na południe od Rio de Janeiro o kilka - kilkanaście stopni niższe (w Sao Paulo średnia temperatura w lipcu i sierpniu wynosi 20°C), możliwe są nawet przygruntowe przymrozki. Ponadto między czerwcem i sierpniem nastaje w całym kraju pora deszczowa. Co prawda, tylko na bezludnych rejonach północnego wschodu przybiera ona postać kilkumiesięcznych ulew, ale dobrze wziąć pod uwagę fakt, że w tym czasie w reszcie Brazylii krótkie, tropikalne deszcze padają co dzień. Dodatkowym argumentem przemawiającym za wybraniem się do Brazylii zimą (a zwłaszcza pod koniec lutego) może być karnawał będący jedną z większych atrakcji turystycznych stolicy kraju - Rio de Janeiro. Trzeba jednak pamiętać o tym, że w tym czasie miasto to przeżywa prawdziwe oblężenie turystów, o miejscach w hotelach trzeba będzie zatem pomyśleć nieco wcześniej.
Ze względu na mniejsze upały i mniejszą niż w reszcie roku wilgotność powietrza do Amazonii najlepiej się wybrać brazylijską zimą - między lipcem a październikiem.
Nieco krótszy jest najlepszy sezon dla surferów: od czerwca do sierpnia. Windsurferzy mogą cieszyć się dobrymi wiatrami dłużej: od lipca do grudnia.
Kuchnia
Brazylijska kuchnia powinna przypaść do gustu wszystkim amatorom grillowania. Brazylijczycy grillują wszystkie rodzaje mięs: od drobiu po wołowinę. Na ruszt trafiają także warzywa, a nawet owoce, m. in. ananasy. Trzeba przyznać, że Brazylijczycy wykazują się dużą inwencją: mięsa podaje się w wielu rodzajach marynat i sosów o różnorodnych smakach.
Tym, czym dla nas ziemniaki - nieodłącznym elementem obiadu - dla Brazylijczyków są trzy potrawy: arroz (ryz biały), feijao (fasola czarna) i farinha (najbardziej egzotyczna z trójki: mąka z korzeni manioku i kasawy). Trzy te produkty połączone razem stanowią zestaw podstawowy (prato feito). Zawierającą te elementy bardzo popularna potrawą jest feijoada - gulasz z ryżem i fasolą.
Najbardziej aromatyczne i interesujące pod względem smakowym są potrawy wywodzące się z Afryki. Jedną z częściej przyrządzanych i podawanych jest cauru. Składa się z ona z gotowanych warzyw do których dodaje się piżmianu jadalnego (zielone warzywo w kształcie palca, zwykle duszone), cebuli, soli, krewetek i pieprzu malagueta (ostra, aromatyczna odmiana pieprzu). Inną jest vatapa przyrządzana z ryb lub mięczaków, podawana z sosem z pasty maniokowej, orzechów kokosowych i oleju dende.
Chociaż potrawy brazylijskie często doprawiane są pieprzem i papryką, kuchnia tego kraju nie jest tak ostra jak np. meksykańska. Bardziej charakterystyczne jest dla niej upodobanie do słodyczy. Po daniu głównym podaje się wiele rodzajów deserów. jednym z popularniejszych są beijinhos de coco - gałki mleczno-kokosowe. Przyrządza się je z masła, mleka skondensowanego i wiórków kokosowych. Innym słodkim przysmakiem jest brazylijski krem czekoladowy, serwowany z brandy.
Posiłki są zwykle zakrapiane niskoprocentowymi alkoholami. Najbardziej znanym jest capirinha - drink na bazie cachaca. Jest to alkohol z trzciny cukrowej. Dodaje się do niego brązowy cukier i limetki.
Ponoć nie ma nic lepszego na upalne dni od szklanki zimnej capirinhi. Brazylijczycy lubią się też chłodzić piwem, zarówno ciemnym, jak i jasnym. Brazylijskie piwo uważane jest (nie tylko w Brazylii, rzecz jasna) za najlepsze na całym kontynencie. Znawcy chwalą zwłaszcza piwa Antarctica, Brahma i Chopp. Zwłaszcza to ostatnie powinno zadowolić europejskie podniebienia. Ten jasny, beczkowy Pilsner śmiało mógłby konkurować z podobnymi piwami czeskimi i niemieckimi.
Oczywiście, można sięgnąć też po napoje bezalkoholowe. Za narodowy napój uchodzi sok z guarany. Ta zawierająca kofeinę tropikalna jagoda pobudza, odpędza sen, a ponoć stosuje się ją też jako afrodyzjak.
Jeśli jednak guarana nie ożywi wystarczająco mocno, zawsze można ( ba, trzeba nawet) skosztować słynnej brazylijskiej kawy. Nazywana jest ona cafezinho. Parzy się ją o wszystkich porach dnia z wysokokofeinowych gatunków miejscowych kaw. Ten bardzo mocny, czarny jak smoła i osłodzony dużą ilością cukru z trzciny dostępny jest we wszystkich barach, kafejkach i bufetach, a nawet w hotelowych recepcjach.
Wśród kuchni regionalnych na szczególne zainteresowanie zasługuje kuchnia amazońska. Ten region specjalizuje się ze zrozumiałych względów w potrawach z ryb. Tęskniącym za rodzimą kuchnią przypaść może do gustu peixada - ryba gotowana z warzywami w rosole. Nieco bardziej egzotyczna jest peixe a delicia. To ryba smażona na ruszcie razem z bananami i podawana z mlekiem kokosowym. Amatorom nowych, mocnych kulinarnych wrażeń polecamy tacaca. Ta indiańska potrawa podstawowo składa się z suszonych krewetek, pieprzu, jambu i manioku.
Może się w nim znaleźć też wiele innych dodatków które zwykle zostają (i czasem zostać powinny) tajemnicą kucharza.
Tym, czym dla nas ziemniaki - nieodłącznym elementem obiadu - dla Brazylijczyków są trzy potrawy: arroz (ryz biały), feijao (fasola czarna) i farinha (najbardziej egzotyczna z trójki: mąka z korzeni manioku i kasawy). Trzy te produkty połączone razem stanowią zestaw podstawowy (prato feito). Zawierającą te elementy bardzo popularna potrawą jest feijoada - gulasz z ryżem i fasolą.
Najbardziej aromatyczne i interesujące pod względem smakowym są potrawy wywodzące się z Afryki. Jedną z częściej przyrządzanych i podawanych jest cauru. Składa się z ona z gotowanych warzyw do których dodaje się piżmianu jadalnego (zielone warzywo w kształcie palca, zwykle duszone), cebuli, soli, krewetek i pieprzu malagueta (ostra, aromatyczna odmiana pieprzu). Inną jest vatapa przyrządzana z ryb lub mięczaków, podawana z sosem z pasty maniokowej, orzechów kokosowych i oleju dende.
Chociaż potrawy brazylijskie często doprawiane są pieprzem i papryką, kuchnia tego kraju nie jest tak ostra jak np. meksykańska. Bardziej charakterystyczne jest dla niej upodobanie do słodyczy. Po daniu głównym podaje się wiele rodzajów deserów. jednym z popularniejszych są beijinhos de coco - gałki mleczno-kokosowe. Przyrządza się je z masła, mleka skondensowanego i wiórków kokosowych. Innym słodkim przysmakiem jest brazylijski krem czekoladowy, serwowany z brandy.
Posiłki są zwykle zakrapiane niskoprocentowymi alkoholami. Najbardziej znanym jest capirinha - drink na bazie cachaca. Jest to alkohol z trzciny cukrowej. Dodaje się do niego brązowy cukier i limetki.
Ponoć nie ma nic lepszego na upalne dni od szklanki zimnej capirinhi. Brazylijczycy lubią się też chłodzić piwem, zarówno ciemnym, jak i jasnym. Brazylijskie piwo uważane jest (nie tylko w Brazylii, rzecz jasna) za najlepsze na całym kontynencie. Znawcy chwalą zwłaszcza piwa Antarctica, Brahma i Chopp. Zwłaszcza to ostatnie powinno zadowolić europejskie podniebienia. Ten jasny, beczkowy Pilsner śmiało mógłby konkurować z podobnymi piwami czeskimi i niemieckimi.
Oczywiście, można sięgnąć też po napoje bezalkoholowe. Za narodowy napój uchodzi sok z guarany. Ta zawierająca kofeinę tropikalna jagoda pobudza, odpędza sen, a ponoć stosuje się ją też jako afrodyzjak.
Jeśli jednak guarana nie ożywi wystarczająco mocno, zawsze można ( ba, trzeba nawet) skosztować słynnej brazylijskiej kawy. Nazywana jest ona cafezinho. Parzy się ją o wszystkich porach dnia z wysokokofeinowych gatunków miejscowych kaw. Ten bardzo mocny, czarny jak smoła i osłodzony dużą ilością cukru z trzciny dostępny jest we wszystkich barach, kafejkach i bufetach, a nawet w hotelowych recepcjach.
Wśród kuchni regionalnych na szczególne zainteresowanie zasługuje kuchnia amazońska. Ten region specjalizuje się ze zrozumiałych względów w potrawach z ryb. Tęskniącym za rodzimą kuchnią przypaść może do gustu peixada - ryba gotowana z warzywami w rosole. Nieco bardziej egzotyczna jest peixe a delicia. To ryba smażona na ruszcie razem z bananami i podawana z mlekiem kokosowym. Amatorom nowych, mocnych kulinarnych wrażeń polecamy tacaca. Ta indiańska potrawa podstawowo składa się z suszonych krewetek, pieprzu, jambu i manioku.
Może się w nim znaleźć też wiele innych dodatków które zwykle zostają (i czasem zostać powinny) tajemnicą kucharza.
Co zabrać?
Wybierając się do Brazylii w porze deszczowej, należy zabrać ze sobą jakieś okrycia, chroniące przed ulewnymi, tropikalnymi deszczami.
Wyjeżdżając na południe kraju w miesiącach letnich, warto pomyśleć o spakowaniu ubrań chroniących przed chłodami.
Przyda się także wszystko, co pomoże nam znosić tropikalne upału: okulary przeciwsłoneczne, krem z filtrem UV i koniecznie jasne nakrycie głowy.
Niestety, punkty informacji turystycznej rzadko funkcjonują w sposób zadowalający. Przewodnik w plecaku dostarczy nam często wiadomości których nie znajdziemy u odpowiednich urzędników.
Jeśli mamy zamiar używać grzałki czy suszarki, adaptor w stanach północnych będzie nieodzowny. Napięcie w tamtejszych gniazdkach wynosi 110V.
Przydatne będą wszelkie środki chroniące przed komarami - po zmroku potrafią być bardzo dokuczliwe, zwłaszcza na terenach wilgotnych. Zaleca się także zabranie podręcznej apteczki zawierającej plastry i środki odkażające, a także leki łagodzące problemy żołądkowe.
Jeśli nie mamy zamiaru korzystać z gościnności droższych czy częściej uczęszczanych przez turystów hoteli, mamy natomiast zamiar spędzić pobyt w Brazylii w bardziej spartańskich warunkach nieodzownych będzie kilka kolejnych przedmiotów. Najbardziej podstawowe to moskitiera ( zwłaszcza w rejonie Amazonii), hamak (odradzamy spanie na karimacie ze względu na robactwo) i lekki śpiwór. Nieodzowne będą filtry lub tabletki odkażające wodę - są lżejsze i wydajniejsze od przenośnych urządzeń do jej gotowania.
Wyjeżdżając na południe kraju w miesiącach letnich, warto pomyśleć o spakowaniu ubrań chroniących przed chłodami.
Przyda się także wszystko, co pomoże nam znosić tropikalne upału: okulary przeciwsłoneczne, krem z filtrem UV i koniecznie jasne nakrycie głowy.
Niestety, punkty informacji turystycznej rzadko funkcjonują w sposób zadowalający. Przewodnik w plecaku dostarczy nam często wiadomości których nie znajdziemy u odpowiednich urzędników.
Jeśli mamy zamiar używać grzałki czy suszarki, adaptor w stanach północnych będzie nieodzowny. Napięcie w tamtejszych gniazdkach wynosi 110V.
Przydatne będą wszelkie środki chroniące przed komarami - po zmroku potrafią być bardzo dokuczliwe, zwłaszcza na terenach wilgotnych. Zaleca się także zabranie podręcznej apteczki zawierającej plastry i środki odkażające, a także leki łagodzące problemy żołądkowe.
Jeśli nie mamy zamiaru korzystać z gościnności droższych czy częściej uczęszczanych przez turystów hoteli, mamy natomiast zamiar spędzić pobyt w Brazylii w bardziej spartańskich warunkach nieodzownych będzie kilka kolejnych przedmiotów. Najbardziej podstawowe to moskitiera ( zwłaszcza w rejonie Amazonii), hamak (odradzamy spanie na karimacie ze względu na robactwo) i lekki śpiwór. Nieodzowne będą filtry lub tabletki odkażające wodę - są lżejsze i wydajniejsze od przenośnych urządzeń do jej gotowania.
Konsulaty
Ambasada RP
SES - Avenida das Naacoes, Qd. 809 Lote 33
70.423-900 Brasilia-D.F. Caixa Postal 07/0263
tel. (0-055 61) 443-34-38, 242-92-73
fax. 242-85-43
email: embpolon@terra.com.br
www.polonia.org.br
Wydział Konsularny
adres - j.w
email: polkons@zaz.com.br
Konsulat Generalny RP w Sao Paulo
Rua Monte Alegre, 1791 CEP 05014-002, Sao Paulo, SP
tel. (0-05511) 367 -23 - 778
tel.367 - 25-778
fax. (0-05511) 387 - 11 - 921
email: polonia@dialdata.com.br
Konsulat Generalny RP w Rio de Janeiro
Praia de Botafogo 242, 9 andar Rio de Janeiro - RJ - Cep: 22250-040
tel. (0 05521) 2551 - 80 - 88
tel.2551 - 80 - 47
fax. 2552 - 50 - 93
email: konsulatrj@terra.com.br
Konsulat Generalny RP w Kurytybie
Rua Agostinho Leao Junior 234 80.030-110 Curitiba-PR. Brasil CxP. 2366
tel. (0-05541) 264-46-62
fax (0-05541) 264-55-97
email: polconsu@mps.com.br
Konsulat RP w Belo Horizonte
Rua Fernandes Tourinho 718 ap. 1601, CEP: 30.112-902 Belo Horizonte- M.G.
Konsul Honorowy: Jerzy Markiewicz (portugalski, hiszpański, angielski,polski)
tel. (0 -05531) 3282-55 - 69
fax. 3281 6826
email: mgmconpl@cdlnet.com.br
Konsulat RP w Vitorii
Konsul Honorowy: Adam Emil Czartoryski (portugalski, polski)
Rua Lauro Soares Machado, casa 12
Mata do Praia Vitoria E.S - CEP 29025 - 110, Brasil
tel / fax (0.055 27) 3345 - 38 - 02
Konsulat RP w Erechim
Konsul Honorowy: Maria Vanda Krepinski - Groch (portugalski, polski)
Rua Euclides Cunha 114, Erechim - RS, CEP: 89.700-00 Brasil
Tel./Fax. (0-055 54) 321-46-49
email: vandagroch@via-rs.com.br
Konsulat Honorowy RP w Recife
Av. Prof. Jose&dos Anjos, 569 52.110-130 Tamarineira, Recife
Tel. / Fax. (0 - 055 81) 3431 - 0026
email: ztbmorais@hotmail.com
SES - Avenida das Naacoes, Qd. 809 Lote 33
70.423-900 Brasilia-D.F. Caixa Postal 07/0263
tel. (0-055 61) 443-34-38, 242-92-73
fax. 242-85-43
email: embpolon@terra.com.br
www.polonia.org.br
Wydział Konsularny
adres - j.w
email: polkons@zaz.com.br
Konsulat Generalny RP w Sao Paulo
Rua Monte Alegre, 1791 CEP 05014-002, Sao Paulo, SP
tel. (0-05511) 367 -23 - 778
tel.367 - 25-778
fax. (0-05511) 387 - 11 - 921
email: polonia@dialdata.com.br
Konsulat Generalny RP w Rio de Janeiro
Praia de Botafogo 242, 9 andar Rio de Janeiro - RJ - Cep: 22250-040
tel. (0 05521) 2551 - 80 - 88
tel.2551 - 80 - 47
fax. 2552 - 50 - 93
email: konsulatrj@terra.com.br
Konsulat Generalny RP w Kurytybie
Rua Agostinho Leao Junior 234 80.030-110 Curitiba-PR. Brasil CxP. 2366
tel. (0-05541) 264-46-62
fax (0-05541) 264-55-97
email: polconsu@mps.com.br
Konsulat RP w Belo Horizonte
Rua Fernandes Tourinho 718 ap. 1601, CEP: 30.112-902 Belo Horizonte- M.G.
Konsul Honorowy: Jerzy Markiewicz (portugalski, hiszpański, angielski,polski)
tel. (0 -05531) 3282-55 - 69
fax. 3281 6826
email: mgmconpl@cdlnet.com.br
Konsulat RP w Vitorii
Konsul Honorowy: Adam Emil Czartoryski (portugalski, polski)
Rua Lauro Soares Machado, casa 12
Mata do Praia Vitoria E.S - CEP 29025 - 110, Brasil
tel / fax (0.055 27) 3345 - 38 - 02
Konsulat RP w Erechim
Konsul Honorowy: Maria Vanda Krepinski - Groch (portugalski, polski)
Rua Euclides Cunha 114, Erechim - RS, CEP: 89.700-00 Brasil
Tel./Fax. (0-055 54) 321-46-49
email: vandagroch@via-rs.com.br
Konsulat Honorowy RP w Recife
Av. Prof. Jose&dos Anjos, 569 52.110-130 Tamarineira, Recife
Tel. / Fax. (0 - 055 81) 3431 - 0026
email: ztbmorais@hotmail.com
Bezpieczeństwo
Zagrożenie kradzieżą jest duże. Napady rabunkowe, także z bronią w ręku, nie należą do rzadkości.
Cenniejsze rzeczy należy zdeponować w hotelowym sejfie i unikać mniej uczęszczanych przez turystów miejsc. Niebezpieczne są zwłaszcza publiczne plaże. Najgorszą sławę mają te w okolicach Rio i w północnej części kraju.
W miarę możliwości należy się trzymać strzeżonych plaż, znajdujących się często przy hotelach.
Lepiej także omijać slumsy - dzielnice biedoty zwane w Brazylii favelami. przestępczość w favelach jest bardzo duża, a pieniądze i wartościowe przedmioty stanowią bardzo łakomy kąsek.
Nie należy podróżować autostopem. Poruszając się po kraju pociągiem lub autobusem lepiej ostrożnie zawierać nowe znajomości. Współpasażer może okazać się rabusiem, a z pozoru miły poczęstunek może zawierać środki usypiające lub narkotyki.
Aby uniknąć napadu nie wolno odbywać samotnych eskapad po bocznych uliczkach i starać się wtopić w tłum.
Bezwzględnie należy się wystrzegać wszelkich kontaktów z narkotykami. Ich posiadanie, wwóz i wywóz są surowo karane, niezależnie od narodowości zatrzymywanego. Zdarza się, że osoby rozprawadzające narkotyki donoszą dla pieniędzy na policję. Nie wolno też brać żadnych pakunków przed przekroczeniem granicy. Mogą one zawierać narkotyki lub inne przedmioty, których przewóz jest nielegalny.
W większych ośrodkach Brazylii działa policja turystyczna, której zadaniem jest pomaganie obcokrajowcom - Deatur.
Doradza się zachowanie ostrożności w nawiązywaniu kontaktów seksualnych, bowiem odsetek zachorowań na AIDS jest w Brazylii dość wysoki.
Poza miastami należy uważać na jadowite węże - unikać wysokich traw i zarośli. Niektóre gatunki występują także w środowisku zmienionym przez człowieka, np. na polach uprawnych i plantacjach. Dość pospolitym w północnej części kraju i bardzo agresywnym wężem jest kajsaka. Jej jad zabija w rocznie w Ameryce Południowej ok 2000 osób. To około dwumetrowy, pokryty ciemnymi, trójkątnymi plamami o jasnej obwódce gad. W żadnym wypadku nie wolno się do niego zbliżać.
Odradza się też samotne zapuszczanie w puszczę. Niebezpieczeństwem są nie tylko drapieżne koty - jaguary, ale także jadowite bezkręgowce ( na przykład przypominające rodzime wije skolopendry) a nawet płazy, takie jak lisciołaz - 2 - 3 centymetrowa niebieska żaba, której jad przenika przez skórę i poraża układ nerwowy.
Tak jak w większości krajów tropikalnych, w Brazylii nie należy pic nieprzegotowanej wody, zaufać można tylko butelkowanej. Zaleca się zwracanie uwagi na warunki, w jakich przygotowywane jest jedzenie. W brazylijskim klimacie żywność psuje się łatwo.
Cenniejsze rzeczy należy zdeponować w hotelowym sejfie i unikać mniej uczęszczanych przez turystów miejsc. Niebezpieczne są zwłaszcza publiczne plaże. Najgorszą sławę mają te w okolicach Rio i w północnej części kraju.
W miarę możliwości należy się trzymać strzeżonych plaż, znajdujących się często przy hotelach.
Lepiej także omijać slumsy - dzielnice biedoty zwane w Brazylii favelami. przestępczość w favelach jest bardzo duża, a pieniądze i wartościowe przedmioty stanowią bardzo łakomy kąsek.
Nie należy podróżować autostopem. Poruszając się po kraju pociągiem lub autobusem lepiej ostrożnie zawierać nowe znajomości. Współpasażer może okazać się rabusiem, a z pozoru miły poczęstunek może zawierać środki usypiające lub narkotyki.
Aby uniknąć napadu nie wolno odbywać samotnych eskapad po bocznych uliczkach i starać się wtopić w tłum.
Bezwzględnie należy się wystrzegać wszelkich kontaktów z narkotykami. Ich posiadanie, wwóz i wywóz są surowo karane, niezależnie od narodowości zatrzymywanego. Zdarza się, że osoby rozprawadzające narkotyki donoszą dla pieniędzy na policję. Nie wolno też brać żadnych pakunków przed przekroczeniem granicy. Mogą one zawierać narkotyki lub inne przedmioty, których przewóz jest nielegalny.
W większych ośrodkach Brazylii działa policja turystyczna, której zadaniem jest pomaganie obcokrajowcom - Deatur.
Doradza się zachowanie ostrożności w nawiązywaniu kontaktów seksualnych, bowiem odsetek zachorowań na AIDS jest w Brazylii dość wysoki.
Poza miastami należy uważać na jadowite węże - unikać wysokich traw i zarośli. Niektóre gatunki występują także w środowisku zmienionym przez człowieka, np. na polach uprawnych i plantacjach. Dość pospolitym w północnej części kraju i bardzo agresywnym wężem jest kajsaka. Jej jad zabija w rocznie w Ameryce Południowej ok 2000 osób. To około dwumetrowy, pokryty ciemnymi, trójkątnymi plamami o jasnej obwódce gad. W żadnym wypadku nie wolno się do niego zbliżać.
Odradza się też samotne zapuszczanie w puszczę. Niebezpieczeństwem są nie tylko drapieżne koty - jaguary, ale także jadowite bezkręgowce ( na przykład przypominające rodzime wije skolopendry) a nawet płazy, takie jak lisciołaz - 2 - 3 centymetrowa niebieska żaba, której jad przenika przez skórę i poraża układ nerwowy.
Tak jak w większości krajów tropikalnych, w Brazylii nie należy pic nieprzegotowanej wody, zaufać można tylko butelkowanej. Zaleca się zwracanie uwagi na warunki, w jakich przygotowywane jest jedzenie. W brazylijskim klimacie żywność psuje się łatwo.
Wizy
Obywatele polscy przybywający do Brazylii w celu turystycznym i/lub biznesowym mają prawo do 90-dniowego pobytu bezwizowego w okresie 6 miesięcy.
Paszporty
Paszport musi być ważny minimum 180 dni od dnia przekroczenia granicy.
Malediwy
.jpg)
Malediwy to państwo wyspiarskie położone na Oceanie Indyjskim, około 500 km na południowy zachód od Indii i około 700 km od Sri Lanki. Państwo składa się z podwójnego łańcucha 26 atoli, ciągnącego się przez 820 km z północy na południe i 120 km ze wschodu na zachód. Archipelag zajmuje obszar 90 tys. km2 (z czego lądowa powierzchnia to tylko 298 km²) i składa się z 1 192 koralowych wysepek, z których około 200 jest zamieszkanych. Tylko w pobliżu południowego krańca archipelagu znajdują się dwa otwarte przejścia, pozwalające na bezpieczne przedostanie się z jednego końca Oceanu Indyjskiego na drugi przez terytorium Malediwów. Największym miastem i stolicą Malediwów jest Male, które jest jedynym miastem w kraju. Malediwy są najmniejszym państwem Azji, zarówno pod względem powierzchni, jak i liczby mieszkańców. Są też krajem najniżej położonym nad powierzchnią morza - średnia wysokość terenu to 1,5 m n.p.m., a najwyższy szczyt Malediwów ma wysokość 2,3 m n.p.m.
Rafa koralowa, z której zbudowane są wyspy Malediwów, składa się zarówno ze szczątków, jak i żywych koralowców. Stanowi ona naturalną barierę, osłaniającą od morza zaciszne laguny. Z powodu wysokiego zasolenia gleby roślinność w pobliżu brzegu jest ograniczona do roślin kwiatowych oraz krzaczastych zarośli. W głębi lądu rosną mangrowce oraz palmy kokosowe. Wody wokół Malediwów obfitują w rzadkie gatunki zwierząt, w tym ponad 2000 gatunków ryb. Występuje tu między innymi zagrożony wyginięciem rekin wielorybi.
Duży wpływ na klimat Malediwów ma położenie w strefie równikowej, na Oceanie Indyjskim, który magazynuje ciepło. Temperatura powietrza waha się w ciągu roku od 24°C do 33°C. Dzięki morskiej bryzie wysokie temperatury i duża wilgotność powietrza są mniej uciążliwe. Położenie w strefie oddziaływania monsunów sprawia, że na Malediwach występują dwie pory - sucha, w czasie występowania monsunu zimowego i deszczowa, kiedy wieje monsun letni. Roczne opady sięgają 2 540 mm na północy i 3 810 mm na południu.
Podstawą kuchni malediwskiej są ryby, owoce morza i ryż. Ze względu na położenie zaznaczają się tu wpływy kuchni Indii, Sri Lanki i Bliskiego Wschodu. Używa się tu wielu przypraw, z których najpopularniejsze jest pochodzące z Indii curry. W kurortach turystycznych serwowane są dania różnych kuchni europejskich i Dalekiego Wschodu. Najczęściej pitym alkoholem na Malediwach jest rum.
Ciekawostki:
- Malediwy są krajem muzułmańskim.
- Za wywożenie fragmentów rafy koralowej grożą wysokie kary (do 6000 USD). Zabronione jest wwożenie do kraju alkoholu.
- Używane na całym świecie słowo "atol" pochodzi z języka malediwskiego.
- Koralowe atole są bardzo atrakcyjnymi miejscami do nurkowania. Z tego względu powstało wiele przewodników i map, które wskazują najlepsze miejsca.
- Najlepszym okresem do przyjazdu na Malediwy jest grudzień - kwiecień, wtedy gdy jest najbardziej słonecznie i bezdeszczowo.
- Postępujący efekt cieplarniany, który prowadzi do topnienia lodowców i tym samym podnoszenia poziomu mórz i oceanów, stanowi olbrzymie zagrożenie dla Malediwów, które są najniżej położonym państwem na świecie. Prezydent Mohamed Nasheed zapowiedział, że w Indiach, Australii lub na Sri Lance zostanie zakupiona ziemia, na wypadek gdyby podnoszący się poziom wody zmusił mieszkańców do opuszczenia archipelagu.
- Gospodarka Malediwów oparta jest głównie na turystyce (28% PKB w 2008 roku). Państwo należy do tak zwanych monokultur turystycznych, czyli krajów, których główną gałęzią gospodarki jest turystyka.
- Na Malediwach powstała pierwsza na świecie podwodna restauracja, która cieszy się tak dużą popularnością, że zalecane jest rezerwowanie w niej miejsc z co najmniej dwutygodniowym wyprzedzeniem.
Temperatura powietrza w dzień [°C]:
| |||||||||||
| styczeń 30 | luty 30 | marzec 31 | kwiecień 31 | maj 30 | czerwiec 30 | lipiec 30 | sierpień 30 | wrzesień 30 | październik 30 | listopad 30 | grudzień 30 |
Temperatura powietrza w nocy [°C]:
| |||||||||||
| styczeń 26 | luty 26 | marzec 27 | kwiecień 27 | maj 27 | czerwiec 26 | lipiec 26 | sierpień 26 | wrzesień 26 | październik 26 | listopad 26 | grudzień 26 |
Temperatura wody [°C]:
| |||||||||||
| styczeń 28 | luty 28 | marzec 29 | kwiecień 30 | maj 30 | czerwiec 29 | lipiec 29 | sierpień 29 | wrzesień 28 | październik 29 | listopad 28 | grudzień 28 |
Liczba godzin słonecznych [h]:
| |||||||||||
| styczeń 8 | luty 8 | marzec 8 | kwiecień 7 | maj 5 | czerwiec 4 | lipiec 4 | sierpień 5 | wrzesień 7 | październik 6 | listopad 7 | grudzień 7 |
środa, 13 kwietnia 2011
Seszele
Seszele to niewielkie państwo wyspiarskie położone w regionie Afryki na Oceanie Indyjskim na północny-wschód od Madagaskaru, na archipelagu Seszeli i sąsiednich wyspach. Kraj zajmuje 92 wyspy o łącznej powierzchni 455 km kwadratowych. Tylko 33 wyspy są zamieszkane. Największe wyspy – Mahe, Praslin, La Digue i Silhouette o rzeźbie terenu górzysto-wyżynnej są pochodzenia kontynentalnego, większość pozostałych to atole koralowe. Największe wyniesienie – 905 m. n. p. m – znajduje się na wyspie Mahe. Seszele leżą w strefie klimatów okołorównikowych modyfikowanych przez wpływ oceanu. Znajdują się pod wpływem monsunu z północnego-zachodu i pasatu z południowego wschodu dzięki czemu otrzymują intensywne opady. Występują tu lasy tropikalne z kilkoma gatunkami endemicznymi. Osobliwością przyrodniczą jest rosnący na wyspach Praslin i Curieuse tzw. kokos morski. Najstarsze okazy tej palmy mają 800 lat i ponad 40 m. wysokości. Seszele zostały odkryte w XVI wieku przez Portugalczyków. Były niezamieszkane do 1770 r., kiedy Brayer de Barre z Mauritiusa założył na Mahe pierwsze osiedle. Seszele znajdowały się wówczas pod zarządem francuskiej Kompanii Indyjskiej. W okresie napoleońskim były miejscem zsyłki więźniów politycznych. W 1810 roku zostały zajęte przez Brytyjczyków i formalnie przyznane im traktatem paryskim w 1814r. Do 1888 roku podlegały kolonialnym władzom Mauritiusa po czym otrzymały odrębną administrację, a w 1903 r. gubernatora. Niepodległość uzyskały w 1976 roku. Stolicą kraju jest Victoria.
Seszele zamieszkują głównie Kreole, niewielki odsetek ludności stanowią Hindusi, Malgasze, Chińczycy, Anglicy. Jest to ludność katolicka (90%). Językiem oficjalnym jest angielski, a w użyciu kreolski, francuski.
Zjednoczone Emiraty Arabskie
Zjednoczone Emiraty Arabskie ze stolicą w Abu Dhabi oraz słynnym na całym Świecie miastem Dubai, to niewielki kraj na Środkowym Wschodzie. Składa się z siedmiu Emiratów: dwa najbardziej znane to Abu Dhabi i Dubai. Pozostałe to: Sharjah, Ras al Khaimah, Fujairah, Umm al Quwain oraz Ajman - jedyny Emirat bez ropy i gazu. Emiraty zamieszkałe są w wiekszości przez Hindusów i Pakistanczyków oraz inne nacje, głównie pochodzące z Azji. Ok. 20 % ludności to lokale - Arabowie. 80% ludności to ekspatriaci, wiekszość z nich przyjeżdża do Emiratów do pracy. Oficjalnym językiem jest arabski, ale język angielski jest powszechnie znany i używany w Emiratach. Hindi, Urdu i Perski z racji dużej ilości ekspatriatów z Azji są również w powszechnym użytku. Miasta, w szczególności Dubaj są nowoczesne, posiadają wspaniałą infrastrukturą, zwracającą uwagę, nowoczesną architekturę. Nadal istnieja niewielkie skupiska slumsów, zajmowane głównie przez "Baluczi" - mieszkańców bez narodowości.
Dubai jest niewątpliwie turystyczną atrakcją ZEA, jest to miasto bardzo bezpieczne, czyste, położone nad Zatoką Perską - przez Arabów zwaną Zatoką Arabską. Oferuje wiele czystych choć nieco monotonnych plaż, parki rekreacyjno wypoczynkowe, niezliczoną ilość hoteli. w tym jedyny na Świecie hotel siedmiogwiazdkowy - Burj Al Arab. Dubaj podzielony jest na dwie części kanałem "Creek". Lewa (zachodnia część) to Bur Dubai, gdzie znajduje się większość banków i instytucji finansowych przy ulicy zwanej Bank Street, sklepy ze sprzetem komputerowym znajdują się na Computer Street, drobne sklepiki hinduskie z odzieżą umiejscowione są przy Creek'u. Wiele hoteli 4 gwiazdkowych znajduje się właśnie w Bur Dubai, które uważane jest za centrum Dubaju. W Bur Dubaj toczy się również życie nocne ze wszystkimi jego aspektami znanymi z europejskich miast. Kolejną dzielnicą po zachodniej stronie jest Jumeira. Jest ona płożona bezpośrednio nad Zatoką Perską, z przeważającą zabudową willową. Na Jumeira znajduje się wiele domów należących do szejków. Na początku Jumeirah znajduje się bezpłatna centralna plaża zwana "Open Beach", na której w dzień można spotkać plażowiczów z Dubaju oraz przyjezdnych a wieczorem i noca, szczególnie we czwartki jest miejscem spotkań dla mieszkanców Dubaju szukajacych wrażeń :-). Poza "Open Beach" w Dubaju na Jumeirah znajduje się płatny (5dh) park z dostępem do morza i strzeżonymi plażami oraz kilka mniej popularnych plaży wzdluż Jumeirah Road. W bezpośrednim sąsiedztwie Jumeira znajduje się Satwa, dzielnica zamieszkała przez imponującą mieszankę kultur i narodowości, począwszy od wyżej wspomnianych Baluci i lokali (Emiratczyków) po Filipińczykow, Pakistańczykow, Hindusów, Lankijczyków, Arabów, Europejczyków, Rosjan i in. Satwa uważana jest za "najniebezpieczniejszą" dzielnicę w Dubaju o ile w ogóle można mówić o Dubaju w kontekście niebezpieczeństwa. Bezpośrednio za pasem slumsów odgraniczającym Satwa od reszty Dubaju znajduje się najbardziej prestiżowa ulica - Sh. Zayad Road z rzedami wieżowców po obu stronach. Sh. Zayed Rd. jest niesamowicie nudna - niewiele się tam dzieje, po ulicach leniwie przechadzaja się zblazowani przechodnie i turysci z aparatami robiący zdjęcia wieżowcom.
Po prawej (wschodniej) części Dubaju znajduje się Deira Dubai, dzielnica w swej górnej (północnej) części zamieszkała głównie przez Hindusów i Pakistańczyków, z niezliczoną ilością tanich jednogwiazdkowych Hoteli goszczących jeszcze większa liczbę prostytutek z Rosji i bylych republik ZSRR, Chin i innych krajów, głównie azjatyckich. W chotelach tych zatrzymuje sie też dużo kupców z krajów Czarnej Afryki. W dzielnicy tej znajduje się również Gold Souk - targ złota i platyny, jak i Spice Souk - targ przypraw. W Deira znajduje się również wiele hinduskich sklepików z różnego rodzaju towarami gospodarstwa domowego, jak i sklepy z perfumami, materiałami itp. Na Nasr Square swoje miejsce znalazło wiele sklepów z elektroniką (sprzęt audio video, aparaty foto, kamery cyfrowe, części elektroniczne, sprzęt gospodarstwa domowego, komórki). Pomiędzy Bur Dubai a Deira Dubai kursują łódki przewożące pasażerów (50 filsow od głowy). Dolna część (południowa) Deira Dubai jest zgoła odmienna od górnej. Począwszy od Fish Rondabout i budynku Etisalatu, w tej części Deira znajduje się wiele hoteli 4 i 3 gwiazdkowych, na Rigga Road i Muraqqabat Street jest mnóstwo restauracji z dobrym jedzeniem (kuchnie praktycznie wszystkich krajów Świata z przewagą arabskich, hinduskich i wszędobylkich sieci barów szybkiego żywienia) i przystępnymi cenami. W Deira Dubai znajduje się też City Center - jeden z węikszych shopping mall'i w Dubaju - miejsce spotkań i socjalizacji dla lokalnych mieszkanców.
Dubaj
Klimat:
Większa część Zjednoczonych Emiratów Arabskich to płaskie tereny nadbrzeżne z wyschniętymi słonymi jeziorami, które stopniowo przechodzą w pustynie. Zimy są ciepłe i najczęściej suche. Deszcze padają rzadko, ale są zazwyczaj bardzo ulewne. Zdarza się, że roczna norma opadów może spaść jednego dnia.
Temperatury:
Większa część Zjednoczonych Emiratów Arabskich to płaskie tereny nadbrzeżne z wyschniętymi słonymi jeziorami, które stopniowo przechodzą w pustynie. Zimy są ciepłe i najczęściej suche. Deszcze padają rzadko, ale są zazwyczaj bardzo ulewne. Zdarza się, że roczna norma opadów może spaść jednego dnia.
Temperatury:
| miesiąc | I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII | IX | X | XI | XII |
| dzień - temperatura w °C | 23 | 24 | 28 | 30 | 34 | 36 | 39 | 40 | 37 | 32 | 28 | 25 |
| noc - temperatura w °C | 13 | 14 | 16 | 19 | 23 | 26 | 29 | 30 | 28 | 24 | 19 | 16 |
| woda - temperatura w °C | 20 | 21 | 23 | 24 | 27 | 28 | 30 | 32 | 27 | 27 | 25 | 24 |
| godziny słońca w ciągu dnia | 8 | 8 | 8 | 10 | 12 | 12 | 10 | 10 | 10 | 10 | 9 | 8 |
Waluta:
Walutą Zjednoczonych Emiratów Arabskich jest Dirham (AED).
AED=100 fils
1 euro= 4,5 AED
Nie ma ograniczeń dotyczących wwozu i wywozu pieniędzy.
Karty kredytowe:
Akceptowane są międzynarodowe karty kredytowe. Poza hotelami klient dokonując zakupu przy pomocy karty ponosi koszt różnicy kursów.
Dokumenty i wiza:
Obywatele RP podlegają obowiązkowi wizowemu. W załatwieniu wizy do Zjednoczonych Emiratów Arabskich dla osób rezerwujących ofertę pośredniczy touroperator.
Przepisy celne:
Przepisy celne nie odbiegają od powszechnie przyjetych standardów. Do Zjednoczonych Emiratów Arabskich nie można wwozić: materiałów zawierających treści obsceniczne i godzących w obyczajowość muzułmańską, narkotyków i środków odurzających, leków psychotropowych (w razie konieczności zażywania tego typu lekarstw należy mieć na nie indywidualne recepty), kaset wideo zawierających treści sprzeczne z obyczajowością lub nakazami islamu, który w Zjednoczonych Emiratach Arabskich jest religią państwową. Przywóz alkoholu uwarunkowany jest posiadaniem odpowiedniego zezwolenia. Zezwolenie takie uprawnia również do nabycia alkoholu w wydzielonych punktach sprzedaży na tereie Zjednoczonych Emiratów Arabskich. Niezależnie od tego napoje alkoholowe są podawane w wielu hotelach oraz klubach o ograniczonym zakresie dostępu. Istnieje zakaz spożywania alkoholu pod każdą postacią w miejscach publicznych oraz przebywania w takich miejscach po spożyciu alkoholu (grozi za to grzywna lub kara aresztu).
Czas:
Lato: czas środkowoeuropejski plus 2 godziny.
Zima: czas środkowoeuropejski plus 3 godziny.
Zdrowie i szczepienia:
Zjednoczone Emiraty Arabskie wolne są od szczególnych zagrożeń sanitarno-epidemiologicznych. Nie są wymagane szczepienia. Należy zabrać ze sobą lekarstwa przeciw problemom trawiennym, żołądkowym i przeciw oparzeniom. Jeżeli stale przyjmuje się lekarstwa należy je zabrać ze sobą ponieważ na miejscu są bardzo drogie i często nie mają miejscowego odpowiednika.
Wizyty lekarskie są płatne. Osoby posiadające prywatne ubezpieczenie kosztów leczenia za granicą mogą zwrócić się po powrocie do kraju o zwrot kosztów leczenia. W takim przypadku potrzebny będzie szczegółowy rachunek, o którego wystawienie należy poprosić lekarza.
Komunikacja:
Wynajem samochodu:
Przy pobytach nie przekraczających 30 dni wymagane jest międzynarodowe prawo jazdy. Można wówczas prowadzić samochod wypożyczony z licznych wypożyczalni samochodów. Minimalny wiek kierowcy 21 lat.
Przedstawicielstwa dyplomatyczne:
Ambasada Rzeczpospolitej Polskiej
Abu Dhabi, Delma Street, Corner with Karama Street,
P. O. Box 2334, ABU DHABI, United Arab Emirates.
tel. (0-09712) 4465-200; fax 4462-967
e-mail: polemb@emirates.net.ae
www.plembassy.gov.ae
Napięcie w sieci:
Prąd zmienny 220 V. Należy zabrać ze sobą przełącznik, choc można go często wypożyczyć w hotelu.
Woda pitna:
Woda z wodociągów miejskich pochodzi w całości z odsalanej i uzdatnianej do picia wody morskiej.
Zaleca się spożywanie wody mineralnej butelkowanej.
Atrakcje turystyczne:
Zjednoczone Emiraty Arabskie to kraj o wielu obliczch. Zjednej strony fascynujące pustynie, cudowne plaże, góry sięgające 3 tys. m, zaś z drugiej luksusowe hotele. Dubaj od dawna jest metropolią handlową i prawdziwym rajem dla lubiących zakupy. Kontrast stanowią proste wioski beduińskie, oazy, targi wielbłądów - wszystko to oferuje niezwykły świat Zjednoczonych Emiratów Arabskich.
Kraj i jego mieszkańcy:
Arabowie stanowią 42% składu etnicznego Zjednoczonych Emiratów Arabskich. Kobiety stanowią miejszość, mężczyzn jest dwa razy więcej niż kobiet.
Religią państwową jest islam.
Prace budowlane:
W Zjednoczonych Emiratach Arabskich od lat trwa intensywna rozbudowa bazy hotelowej oraz infrastruktury turystycznej. W zatoce powstają sztuczne wyspy, a na lądzie realizowanych jest wiele fascynujących inwestycji, wznoszone są eleganckie hotele oraz luksusowe wille. Wiążą się z tym pewne niedogodności, zarówno jeśli chodzi o zwiększone natężenie hałasu, jak i wrażenia wizualne. Prace budowlane nie mają z reguły wpływu na stan plaż i jakość wody morskiej, które są bez zarzutu. Na wybrzeżu mogą sporadycznie występować nanosy smoły z przepływających statków. Plaże są sprzątane przez personel hoteli lub jednostki komunalne
Filmowanie i fotografowanie:
Zabronione jest filmowanie i fotografowanie obiektów wojskowych, stoczni i portów, jak również budynków państwowych. Meczety można fotografować z zewnątrz, ale nie wolno do nich wchodzić. Robienie zdjęć kobietom arabskim uznawane jest za niemoralne. Jeśli chce się sfotografować dzieci lub mężczyzn, należy wcześniej poprosić o pozwolenie.
Sport i rekreacja:
Sporty wodne:
W Zjednoczonych Emiratach Arabskich do dyspozycji gości jest szeroka gama możliwości uprawiania sportów wodnych min. żeglowanie, windsurfing, narty wodne, skutery wodne, nurkowanie z aparatami tlenowymi.
Golf:
Znajdują się tu jedne z najpiękniejszych na świecie pól glofowych.
Tenis:
Korty tenisowe znajdują się przy większości hoteli.
Kluby rekreacyjne:
Rozbudowana sieć klubów i centrów rekreacyjnych, liczne parki wodne, kryte lodowiska i wiele innych.
Posiłki i napoje:
Kuchnia bardzo zróżnicowana z możliwością skosztowania wielu potraw świata.
Powrót do kraju:
Wszystko dobre, co się dobrze kończy!
Przed wyjazdem z hotelu należy pamiętać o:
* wyjęciu z sejfu hotelowego zdeponowanych w nim rzeczy;
* opuszczeniu pokoju zazwyczaj do godziny 12.00, tak aby pozostawić obsłudze hotelu czas na przygotowanie pokoi dla nowych gości
* uregulowanie rachunku w recepcji.
wtorek, 12 kwietnia 2011
Chile
Chile ciągnie się wąskim 160-kilometrowym pasem wzdłuż zachodniego wybrzeża Ameryki Południowej na 1000 km. Do Chile należy ok. 3000 wysp leżących wzdłuż południowej części wybrzeża.
Ukształtowanie powierzchni
Przez cały kraj przebiegają dwa łańcuchy górskie: Kordyliera Nadbrzeżna i Kordyliera Główna rozdzielone obniżeniem tektonicznym. Północną częsć tego obniżenia zajmuje słona pustynia Atakama. Środkowa częsć, położona między rzekami Aconcagua i Bio-Bio, to Dolina Środkowochilijska. Ku południowi Kordyliera Główna przechodzi w Kordylierę Patagońską, której zakończeniem jest górzysty archipelag, z największą wyspą Ziemia Ognista (jej zachodnia część należy do Chile, wschodnia - do Argentyny). Tu znajduje się najdalej na południe wysunięty punkt kontynentu - przylądek Horn.
Klimat
Klimat Chile jest bardzo zróżnicowany: od gorącego na północy po polarny na południu, gdzie notuje się największe opady.
Ludność
Chile było pierwszym demokratycznym krajem w Ameryce Południowej, jego mieszkańcy mają silne poczucie narodowej toższmości. Są to głównie Metysi. Językiem urzędowym jest hiszpański, używany również przez mniejszość indiańską. Większość społeczeństwa jest wyznania rzymskokatolickiego. Najgęściiej zaludniona jest Dolina Środkowochilijska oraz środkowy odcinek wybrzeża Oceanu Spokojnego. Chile jest jednym z najbardziej zurbanizowanych krajów Ameryki Południowej. W miastach mieszka 82% ludności.
Praktyczne informacje
Położenie | zachodnie wybrzeże Ameryki Południowej |
|---|---|
Sąsiedzi | Peru, Boliwia, Argentyna |
Skład etniczny | Metysi 91,6%, Indianie 6,8%, inni 1,6% |
Wyznania | katolicy 80,7%, protestanci 6,1%, żydzi 0,2%, bezwyznaniowi 12,8%, inni 0,2% |
Waluta | 1 peso chilijskie (CLP) = 100 centavos |
Język | hiszpański |
Największe miasta | Santiago, Concepcion, Vina del Mar, Valparaiso |
Ustrój polityczny | republika wielopartyjna z dwuizbowym parlamentem |
Święta narodowe | Rocznica Uzyskania Niepodległości - 18 września (1810) |
Subskrybuj:
Posty (Atom)